maandag 19 juli 2021
Terugkijken op acht bijzondere bijdrages.
Het werk Half Past History van Kevin Bauer was voor de bezoekers het eerste werk op de route. Het werk leek diep in de grond weg te zakken alsof we halverwege getuigen waren van een proces. We herkenden de architectuur en industriële vormgeving als een abstracte echo van stedelijke infrastructuur. Voor kunstenaar Karin van Pinxteren was landgoed De Paltz als een wereldse tijdmachine. Van Pinxteren nodigt de bezoeker uit in Pauw met onkruid, zittend naast een magische lamp, om ‘in de schoenen van een personage te stappen’ en met haar mee te kijken, te luisteren en te reizen naar een ander werelddeel. Maurice Bogaert bouwde Kiosk, gesitueerd op de meest pittoreske plek van de Paltz - rondom de waterval- en die daarmee brutaal het zicht op die pittoreske plek belemmert. Kiosk was een souvenirwinkeltje waarin kleine vreemde objecten uitgestald staan. Was het kunst of prullaria? Silent Blast van kunstenaars Semâ Bekirović en Lotte Geeven bestond uit een zitobject tussen de bomen waar vandaan een geluidscompositie wordt afgespeeld, gemaakt van frequenties op de rand van ons waarnemingsvermogen. Kunstenaar Yvonne Dröge Wendel speelde in op de relatie tussen de natuur en de consumptiemaatschappij. Het werk Jam Extra kwam tot stand met behulp van postvervoerders die de veilig verpakte jam vanuit de hele wereld naar het bos van de Paltz brachten waar het geplaatst werd in een eenvoudige ‘mensenval’. Ronald van der Meijs ontmantelde in The bark decided to act on its own een dode eik voorzichtig van zijn schors en bouwde hem een stuk verderop opnieuw op als een sacraal middelpunt van een nieuwe menselijke draadconstructie. Ook bij het werk van Caz Egelie liepen feit en fictie door elkaar heen. Egelie stelde vragen rondom het begrip authenticiteit en citeerde daarbij royaal uit het oeuvre van de Britse kunstenaar Edward Allington met een ironische kopie van een dorische zuil die weg leek te lopen uit een artificieel spotlight onder de noemer I’m going solo! In zijn werk Contact verbond Wim Schermer diverse torenhoge Douglassparren met in de ruimte opgespannen witte lijnen. De lijnen creëren strakke kruisvormen. In het midden ‘zweven’ oranje/wit gekleurde vormen. Auteur Lucette ter Borg, kunstcriticus bij NRC en blogger voor de PaltzBiënnale omschreef het onder meer zo: Het mooie van het werk van Schermer is dat het niets uitlegt. Het brengt subtiel in beeld hoe dimensies veranderen door een simpele toevoeging van een lijn of vorm. Dat er niet zoiets als leegte bestaat, omdat het overal – onder ons, boven ons, in ons – boordevol is, ook als we dat niet zien. Ten slotte brengt hij in beeld dat alles met elkaar verbonden is: mens, dier, wortel, schimmel, plant, boom, lucht en aarde.
2000 bezoekers.
Over de vijf weekenden vonden bijna tweeduizend bezoekers de weg naar de PaltzBiënnale. Dat was voor de derde editie op rij een grote groei (500, 1300, 1950) en voor de organisatie een enorm compliment. De PaltzBiënnale begon dit jaar niet alleen in een storm van regen en wind (die de eerste weekenden regelmatig terugkeerde) maar ook begon het in een culturele storm. Alle musea gingen gelijktijdig met de PaltzBiënnale weer open, nieuwe tentoonstellingen, beeldentuinen, festivals vochten om de aandacht van het publiek en de pers. Maar de bezoekers kwamen naar Soest en waren positief.
Foto: Een bezoeker aan de 3e PaltzBiënnale maakt een foto van het werk “The bark decided to act on its own “ van kunstenaar Ronald van der Meijs . Foto Ronald van der Meijs .
Nieuwsoverzicht
Facebook
Tweet
LinkedIn
Pinterest
E-mail
